Pinkpop in de Champagne

Vijfde dag
Maandag 1 juni 2009, Pinkstermaandag
Varrennes-en-Argonne – Châlons-en-Champagne, 76 km

Thuis, althans in Landgraaf, is vandaag de topdag van Pinkpop. Voor de 40e keer al! Over traditie gesproken. Ik zal het gebonk en gedreun van de bastonen in mijn achtertuin - het hardst bij zuidwesten wind - dit jaar moeten missen. Weer even een nostalgisch verlangen naar huis. Maar niet alleen thuis, maar ook op de camping van Varennes viel er vannacht van iets van dien aard te genieten…, nou ja, genieten… de hele lange, koude nacht klonk vanuit een caravan met pubers een doordringende disco-techno (zo gok ik naar de benaming van deze ‘muzikale’ stroming) van zo’n driehonderd basslagen per minuut. Om gestoord van te worden. Rond vijf uur werden er vogelgeluiden doorheen gemixt, maar die kwamen echt uit de bomen. Maar aan zo’n vogelconcert ben je zo gewend dat je dat op een gegeven moment niet meer hoort; die tak-tak-tak-rampetampe dreun wel. Tegen half zes vonden de jongelui het kennelijk tijd worden voor ‘oogjes dicht en snaveltjes toe’. Maar dat ik goed geslapen en uitgerust ben, kun je bepaald niet zeggen.
De iele klok van de plaatselijke kerk slaat zeven als ik de slaapzak oprol. De lucht is weer strakblauw, dit na die bewolkte dag van gisteren en in tegenstelling met wat ik gisteren van Louise uit mijn mobieltje vernam: het zou in de regio Parijs slecht weer worden… waarom hebben we deze reis zo’n geluk? Omdat we het verdiend hebben? Omdat Sint Jacob de loper voor ons uitrolt en alle bovenaardse relaties mobiliseert?
Even na half negen stappen we op de fiets en na een snel bezoek aan de ‘boulanger’ voor een pakje ‘pain complet’ beginnen we aan de route van vandaag. Bergop langs de Tour Louis XVI en hoger… Van de eerste vijf kilometer moeten er vier geklommen worden, een veelbelovend begin. Maar daarna mochten we kilometers lang vals plat door een koel bos omlaag om daarna met een stevig blazende Aeolus in de rug - wat zijn we toch mazzelaars - te belanden in de onafzienbare golvende lappendeken van graanakkers van de Champagne, met verspreid liggende piepkleine dorpen waar gigantische graansilo’s de skyline bepalen. Een van die dorpen heet Hans. Niet Anders, maar gewoon Hans - overigens uitgesproken als Òh. In het centrum staat een rond 1200 gebouwde kerk met de naam Notre Dame du Soldat, onze lieve Vrouw van de soldaat. Er staat ook een kasteel waar koningen en edellieden verbleven als ze op doortocht waren.
Die veldenoceaan doet me onmiddellijk denken aan meseta, de Spaanse hoogvlakte van gelijksoortige akkers, waar we over een paar weken doorheen moeten. Het is vandaag al behoorlijk warm, en bomen zijn soms slechts aan de horizon te zien. Of Aeolus dan ook onze metgezel zal zijn..? Vandaag blaast hij ons vooruit. Vooral bijzonder aardig bij de klimmetjes. We hallen met onze zwaarbepakte fietsen een gemiddelde van twintig.
Om kwart over elf houden we een korte eetpauze op de trappen van de kerk in het dorpje Bussy-le-Château - geen kasteel te zien, misschien was het er vroeger, anders zou de naam niet te verklaren zijn. We eten pain complet en smeren ons in, want anders verbrand je vandaag levend op die wegen door de velden. Aan iemand gevraagd naar drinkwater - eau potable - worden we verwezen naar een kraan op het kerkhof. Ik maak nog een paar impressiefoto’s van de vervallen en scheefgezakte oude graven. Ligt hier misschien ook een voormalige Santiagoganger tussen?
Na ongeveer 50 kilometer fietsen we een klein eindje over de kaarsrechte Ancienne Chaussée Romaine, een van de vele voormalige Romeinse heirbanen die het Romeinse Gallië doorkruisten. Ook in die tijd, bijna twee millennia geleden, zullen hier ongetwijfeld al graanakkers geweest zijn.

Tien kilometer verder ligt l’Épine. Van verre zijn de twee reusachtige torenspitsen van de kolossale basiliek al te zien aan de einder van de velden. Sinds herders in de elfde eeuw in een brandende braamstruik een Mariabeeld vonden, dat voor genezing bleek te kunnen zorgen, is l’Épine een bedevaartsplaats, die zelfs door de paus bezocht werd. Dat lezen we op een plaquette in de kerk, die we binnengaan met het oogmerk een stempel te bemachtigen voor onze credencial. In het prachtige gotische interieur met schitterende glas-in-loodramen loopt een oud scheefgetrokken vrouwke met stoelen te sjouwen.
“Un tampon? Mais bien sûre, messieurs. Venez avec moi.” We volgen haar naar de sacristie die ze met moeite knarsend opent. Ze maakt de stempel schoon om een zo mooi mogelijke afdruk te kunnen leveren. Als ze ons vriendelijk aankijkt heb ik even de neiging mijn scheerapparaat uit mijn bepakking te halen. Maar daar is ze te lief voor. Daarom helpen we haar mee met het versjouwen van de overige stoelen. Met een goed gevoel begeven we ons weer op weg.
Van hieruit is het nog ruim tien kilometer naar Châlons. Na een lange flauwe klim vallen we na een kilometerslange kaarsrechte afdaling door de velden als het ware de stad binnen. Châlons is het noordelijk centrum van de Champagnestreek, eigenlijk de eerste grotere stad op onze route. De binnenstad ziet er pittoresk uit met zijn vele karakteristieke vakwerkgevels. Er zijn ook drie bezienswaardige kerken. Een daarvan is de prachtige deels romaanse, deels gotische Notre Dame en Vaux, dé toeristische blikvanger.
De plaatselijke Camping Municipal, waar we twee jonge Françaises aantreffen van wie er een werkelijk accentloos Engels spreek - merci monsieur pour les compliment - ligt drie kilometer buiten de stad. Het is er een van het betere soort. Groot, rustig, veel bomen en … wifi! Ik krijg een code waarmee ik op het netwerk kan inloggen. Deze pelgrimstocht is zelfs nog geschikt om mijn informatica-achterstand in te lopen. Je blijft leren, hoe oud je ook bent.
Terwijl ik dit zit te schrijven onder een overdekt terras, barst een noodweer los. Il fait de d’orange. Maar het is slechts van korte duur. Volgens de ‘madame’ die mij een pilsje verstrekt zal het morgen weer hetzelfde worden als vandaag, 24 graden, en hopelijk Aeolus weer in de rug.

Bedankt voor jullie geduld. De reacties waren weer overweldigend.