Puur genieten in Navarra

Zesentwintigste dag
Maandag 22 juni 2009
Puente la Reina – Logroño, 74 km

Tegen zessen word ik wakker van een aanrollende windgolf en het sterke geruis van bomen. Wij liggen beschut achter een huis en een hoge muur. Verder hoor ik een monotoon gebrom van… wespen? Bijen? Een wolk sprinkhanen? Onze voorganger pelgrim Domenico Laffi maakte dat rond 1670 mee en beschreef dit op uiterst realistische wijze in zijn dagboek; maar daar kom ik later op terug als we op de meseta, de boomloze Spaanse hoogvlakte, zijn. Frans lost het probleem op als hij van het wassen terugkomt:
“Heb je die hommels gezien?” Een boom naast onze tent zit vol met die gonzende insecten; het is dus even hommeles boven onze hoofden. Maar zeker niet wat het weer betreft. De lucht straalt ons strak blauw toe. Het is fris. Af en toe even zo’n langgerekte windvlaag die je van tevoren hoort aankomen en dan weer niets. Wat is Aeolus en zijn kornuiten vandaag met ons van plan? Van Pluvius lijken we voorlopig weinig te duchten te hebben - misschien een paar dagen vakantieverlof aan de Costa del Sol..?
De albergue stroom leeg, vanaf vijf uur al. Wandelaars komen op gang en lopen gepakt en gezakt de Calle Mayor in. Rugzakken, schelpen, stokken en goede moed. De fietsers - het zijn er maar een paar - nemen rustig de tijd. Het is nu kwart voor zeven. Over een kwartier gaat de panaderia open en kunnen we brood halen voor het ontbijt. Terwijl ik nog mijn spullen opruim gaat Frans dat doen. Hij keert terug met een lekker bruinbrood en een zakje witbroodjes, die we eten aan een tafel in de bijna lege albergue.

Dan zien we opa klaarstaan om te vertrekken. Opa? Inderdaad, een klein manneke met witgrijze stoppelbaard uit Saarbrücken, 85 jaar! We ontmoetten hem voor het eerst in St.-Jean-Pied-de-Port. Hij zat bij ons aan tafel in de albergue en praatte honderduit. En gisteravond, toen we zaten te genieten van onze pelgrimsmaaltijd - Menu Peregrinos: een hele terrine bijzonder smakelijke knoflooksoep, ik een biefstuk met frites, Frans grgrild varkensvlees, een toetje na en de wijn (een hele fles!) gratis; en dat voor 8,90... - kwam opa weer aanlopen. Ook hij had het klaargespeeld om in twee dagen hier te komen. Hij was ‘s middags weliswaar verzeild geraakt op de voetpelgrimsroute, een grindpad helemaal over de hoogste top van de Sierra del Perdon, waarbij hij uiteraard had moeten ‘schieben’, en naar beneden ook, maar toch had hij het weer klaargespeeld. Hij herstelt snel, die krasse tachtiger. Opa vertrekt eerder. Wij zijn om kwart over acht zover. De eerste vijf kilometer bestaan uit een geweldige klim naar grote hoogte waarbij we opa inlopen. Frans rijdt op de hem bekende wijze vooruit en ik blijf een tijdje bij hem rijden. Tijdens de klim heeft hij lucht genoeg over om een relaxed praatje te maken. Maar ons tempo ligt hoger en we rijden door. We halen ook een jong Italiaans stel in. En overal zien we weer voetpelgrims op de weg of op de paden ernaast. “Bon Camino!” “Bon Camino!”

Het is een behoorlijk klimrijke dag in heerlijke omstandigheden. Om tien uur is het 16 graden en nauwelijks wind. En dan dat landschap… Navarra…. Hoge heuvels met aan de voet uitgestrekte korenvelden, geel van rijpheid. Her en der beginnen de combines hun werk te doen. Geweldige vergezichten. Daarbij gaat het klimmen bijna vanzelfsprekend. Puur genieten.

In Irache, een klooster met wijnbottelarij, waar een bord ‘Fuente de vino’ ons heen wijst, tappen we echte Riojawijn uit een kraan in de muur. Een bodempje bidon voor straks op de camping.
Daarna verrijden we ons en beklimmen de puntige berg met op de flank het schilderachtige dorp Villamayor de Monjardin. We komen er pas achter dat we verkeerd zitten als we bijna boven zijn. Op een bankje op het dorpsplein drinken we een koel drankje uit de automaat van de plaatselijke Alberge Parroquial, terwijl de voetpelgrims voorbij komen en hun bewondering uitspreken over het feit dat we hier naar boven gefietst zijn. We krijgen bij de albergue een stempel, een ongeplande ‘sello’, die ons altijd zal blijven herinneren aan deze mooie routefout.

In Los Arcos maken we rond het middaguur een pauze bij een restaurant. We eten er een bijzonder makelijke portie spaghetti voor 5 euro met een glas koele melk. Het wordt warm. De laatste dertig kilometer gaan voor een groot deel door een onherbergzaam heuvellandschap met lange klimmen en afdalingen, waarbij de wegen regelmatig gekruist worden door de paden van de voetpelgrims. “Bon Camino!” “Ultreia!” Vol goede moed steeds verder westwaarts.

Logroño, de meest oostelijke stad van het voormalige koninkrijk Castilië, ligt in het brede dal van de Ebro. De aankomst op de camping om half drie is een ontnuchtering. De baas komt naar buiten. De camping is gesloten tot vier uur. Tot dan moeten we buiten wachten. Op enige afstand is een grote overdekte uitspanning onder de bomen. Daar laten we ons neer, drinken een 0,3 pils - voor 1,50... - en beginnen alvast aan de tekst voor de blog. In de stad schijnt een internetcafé te zijn. De campingbaas zal na vier uur pas vertellen waar dat te vinden is. Best consequent, nietwaar.
De rest van de dag en de avond zullen we wel zien. Uiteraard even naar de stad, terwijl in Nieuwenhagen ‘mijn’ koor repeteert… ik ken helaas geen Spaans lied op ons repertoire. Maar ‘Jesús, je voudrais te chanter sur la route’ volstaat vandaag zeker. Want… Jezus, wat was het mooi vandaag!